Een bronzen beeld wordt doorgaans in meerdere exemplaren gegoten. Tot en met een editie van twaalf exemplaren spreekt men van een ‘origineel kunstwerk’, terwijl men het bij een editie die groter is over ‘multiples’ heeft. De hand of betrokkenheid van de kunstenaar heeft hier zelfs niets mee te maken. Om ons wegwijs te maken in de wereld van het bronsgieten met al haar subtiliteiten, wenden we ons tot Derek Biront en Geert Norga.
Toen hij zijn einde voelde naderen en nog altijd geen meubelen had gevonden die prachtig genoeg waren om na te laten aan de jonge Zonnekoning, bestelde kardinaal Mazarin (wiens rijke meubelcollectie haar weerga niet had) kort vóór zijn dood een paar kabinetten bij Pierre Gole (1620-1684). Jammer genoeg zijn ze niet bewaard gebleven, maar volgens de literatuur waren ze opvallend luxueus, elegant en bijzonder rijk versierd. Maar wie was die meubelmaker, die zo’n prestigieuze opdracht kreeg van zo’n veeleisende man als Mazarin?
Het ruikt heerlijk in het ruim bemeten atelier van Dirk-Olaf van Geenen. De geur van lijm en talloze houtsoorten komt de bezoeker al bij binnenkomst tegemoet. Hier, aan de rand van Geffen, een dorp vlakbij ‘s-Hertogenbosch, is onmiskenbaar een restaurator van antieke meubelen, historische interieurs, en uitzonderlijke houten objecten aan het werk.
Meestal ziet Olivier van Herpt zijn objecten eerst in zijn fantasie. Hij maakt dan schetsen die hij invoert op zijn computer. Het driedimensionale beeld dat uiteindelijk op zijn scherm verschijnt, ‘knipt’ hij in laagjes zodat hij het kan printen. Dan kiest hij één of meerdere kleisoorten die hij mengt in zijn zelfgebouwde printmachine en kan het printen beginnen. Tijdens dit proces dat soms wel zes uur duurt, is Van Herpt continu aanwezig om vorm, kleuren, huid en maten bij te sturen. Zijn ‘industrieel’ geprinte objecten bevatten dus veel handwerk.
Brussel mag zich in juni verheugen op de komst van Paris Tableau, de prestigieuze Parijse beurs van Oude Meesters. Met namen als Galerie Canesso, Kunsthandel P. de Boer en Colnaghi brengt zij het neusje van de zalm qua oude schilderkunst. Wij spraken enkele van de exposanten aan en vernamen hun enthousiasme over de locatie. Maar zijn zij ook zo enthousiast over de huidige kunstmarkt? En welke gevolgen ondervonden zij na de ontluisterende berichten over kunstvervalsingen?
Met de tentoonstelling ‘Small Wonders’ besteedt het Rijksmuseum deze zomer ruime aandacht aan een minder bekend, maar fascinerend fenomeen: Nederlands micro en miniatuur snijwerk in buxushout uit de late Middeleeuwen. Hoe werden deze adembenemend verfijnde beeldjes, mini-altaartjes, schedeltjes en gebedsnoten gemaakt en door wie? En waren er naast hun voor de hand liggende religieuze functie misschien nog andere redenen voor hun bestaan?
Het is een van de allermooiste kastelen van de Franse 17e eeuw: Vaux-le-Vicomte. Het is ook het grootste privédomein in Frankrijk dat beschermd is als historisch monument en toegankelijk is voor het publiek. Dankzij mecenassen kan de restauratie ervan nu worden versneld, om het te herstellen in zijn oorspronkelijke luister, te danken aan de eerste eigenaar: Nicolas Fouquet, een van de meest controversiële figuren uit de Franse geschiedenis.
Wie tegenwoordig zijn taal met spreekwoorden doorspekt klinkt al snel oubollig, maar in de zeventiende eeuw waren spreekwoorden ongekend populair. Hoewel spreekwoorden per definitie horen bij taal, waren ze ook een dankbaar onderwerp voor beeldende kunstenaars. In het Mauritshuis in Den Haag hangen van 11 juli tot en met 14 januari twee voorstellingen van het nog altijd gangbare spreekwoord ‘Zoals de ouden zongen, zo piepen de jongen’ bij elkaar.
In een ogenblik een impressie van de zichtbare werkelijkheid weergeven, zonder een haastige verfstreek. Het stralende licht vangen, zonder dat er een decoratief patroon van felle kleuren ontstaat. Deze vragen drijven schilder Paul Cézanne (1839-1906) in zijn langdurige worsteling met de beeldende kunst. Hoe deze worsteling zich in zijn portretkunst manifesteert, is nu te zien in een nieuwe tentoonstelling in het Musée d’Orsay in Parijs.
Op 9 juli blaast David Hockney tachtig kaarsjes uit! Het Parijse Centre Pompidou viert die verjaardag in stijl, met een grote tentoonstelling: zo’n 160 werken, goed voor een compleet overzicht van zijn carrière. Al meer dan zestig jaar bewandelt de Britse kunstenaar telkens weer nieuwe paden. David Hockney (Bradford, 1937) creëerde in al die tijd dan ook een heel gevarieerd oeuvre. De les van Pablo Picasso heeft hij heel goed in zijn oren geknoopt: een ware kunstenaar beperkt zich niet tot één stijl. Die ambitie werd al snel duidelijk.
Deze zomer wordt in het Kasteel-Museum Sypesteyn een tentoonstelling over Hollands porselein uit de achttiende eeuw gehouden. Daar wordt ook ruim aandacht gegeven aan het porselein uit de fabriek van dominee Joannes de Mol.
Een van onheil zwangere lucht hangt boven Kasteel Ruurlo. Deze lijkt te zijn ontsnapt aan ‘Landschap met zeven beelden’, een schilderij van Carel Willink (1900-1983) dat kunstverzamelaar Hans Melchers vorig jaar kocht. Hij voegde het toe aan zijn omvangrijke collectie werken van de koele grootmeester van het neorealisme. Vanaf 27 juni 2017 is deze te zien in Kasteel Ruurlo, de tweede museumlocatie van Museum MORE.
De schilders van de Haagse School hielden van het Hollandse landschap. Vernieuwend waren ze, met hun losse streken en tonale kleuren. Ze domineerden het kunstleven in de jaren tachtig van de negentiende eeuw en waren de helden van de jongere generatie. Met het werk van deze ‘schilders van Tachtig’ toont het Gemeentemuseum Den Haag de moderne stad in al haar schoonheid, lelijkheid, rumoer en verstilling.
Als u COLLECT leest, heeft u op z’n minst affiniteit met kunst en/of antiek. Misschien bezit u reeds een kleine verzameling, of wie weet heeft u net een centje gespaard om voor het eerst een schilderij of antiek meubelstuk aan te kopen. En uiteraard weet u wel van het bestaan af van de vele kunsthandelaren, galeriehouders en antiquairs. Maar zijn die niet onnodig duur? COLLECT vroeg het de handelaars zelf.
Het is even heel spannend geweest voor deze beurs. Want eigenlijk moest zij plaatsvinden in de gloednieuwe evenementenhal Breepark. Deze bleek echter tijdig niet gereed te zijn, waardoor te elfder ure een nieuwe locatie gezocht moest worden. Gelukkig was daar het Breda’s Museum, waarvan het pand sinds januari leeg staat (het museum herrijst in juni als het Stedelijk Museum Breda in de gebouwen van het voormalige MOTI). COLLECT voorziet alvast beeld en tekst bij enkele andere fraaie stukken die aangeboden worden op ART BREDA.
De afgelopen decennia verzamelde het koppel Jan en Kristina Engels maar liefst 500 stukken Afrikaanse kunst. Die zaten in dozen tot ze drie jaar geleden een eigenhandig ingericht privémuseum openden. “Etnische kunst weerspiegelt de rituelen van de Afrikaanse cultuur. Maar ons museum is vooral een hommage aan de artiesten.”
Het werk van Levi van Veluw (1985) valt in de smaak bij verzamelaars, maar hij daagt zijn publiek ook uit door steeds nieuwe stappen te zetten – met installaties, tekeningen en sculpturen. Een ateliergesprek over zijn ontwikkeling als kunstenaar en over hoe hij zijn eigen koers bepaalt, met en soms los de kunstmarkt.
Van 25 mei tot 15 oktober organiseert het Kasteel d’Ursel in samenwerking met het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen de tentoonstelling The Beauty of the Beast, een ode aan het dier in de kunst. Schilderijen van traditionele dierenschilders uit de 17e, 18e en 19e eeuw zullen worden getoond in combinatie met werken van hedendaagse kunstenaars. Uiteraard mag Henriëtte Ronner-Knip (1821-1909), dé kattenschilderes van de 19e eeuw, niet ontbreken in deze tentoonstelling.
