Isa Roelink (°1997) komt uit een creatief nest. Haar vader volgde de Rietveld Academie en werd later meubelontwerper. Hij kan ‘alles met hout’, volgens zijn dochter. En haar moeder heeft altijd bij musea gewerkt. “Zo klinkt het alsof het geen eigen keuze was”, zegt Roelink lachend. “Maar het was eigenlijk wel logisch dat ik iets in de kunst zou gaan doen. Als kind was ik altijd al bezig met tekenen en met knutselen; mijn ouders kochten verf en andere benodigdheden waarmee ik kon werken. Na mijn middelbare school hier in Amsterdam, een echt creatieve school, ben ik naar de Rietveld gegaan, maar daar voelde ik dat ik nog niet klaar was voor grote levensvragen. Ik was achttien jaar en wilde gewoon mooie dingen maken, iets met de Griekse mythologie, maar ik had nog geen idee hoe. In het jaar erna ben ik gaan reizen en kwam toen ook in Wenen terecht. Daar zag ik werk van kunstenaars als Klimt en Hundertwasser en toen dacht ik: zo kan het dus ook, schilderijen maken die decoratief zijn, maar tegelijk vragen stellen over de diepere lagen van het leven. Zo ben ik bij de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag beland, waar je een meer klassieke opleiding krijgt, met schilderen, beeldhouwen en modeltekenen. Maar daar leerde ik ook dat je tijdens het maken kunt uitkomen bij de grote vragen van het leven. En die volgorde beviel mij wel. Ik kwam bij de schilderafdeling terecht, waar ik al direct met textiel aan de slag ging en dat heb ik nooit meer losgelaten. Het is ook eigenlijk hetzelfde: in 2D werken, alleen niet met verf maar met wol.”

SYMBOLISME EN SEMIOTIEK

Haar atelier in Amsterdam-West ligt vol met bollen wol en flessen acrylverf en er staat een naaimachine. Geen centimeter is onbenut: alles ligt netjes op z’n plek. Roelink staat voor een wandje dat volhangt met renaissance- en barokafbeeldingen, foto’s van haar moeder en reproducties van werk van onder anderen Gustav Klimt en Frida Kahlo. Aan een andere wand prijken schilderijen die ze maakt ter voorbereiding op werken die ze in textiel uitwerkt.